Biliyorum benim hatam... Neyse ya, okul falan koşuşturuyorum.
Yalnız değilim elbette kulaklıklarım eşlik ediyor yine. Yalnızlığımın en büyük ortakları onlar, onlar ve kulağıma fısıldadıkları.
Bigün "bunu nasıl yapmışım ben ya?" diyeceğim şeylerin listesi hayli kabarık. Bunların farkında olmam çok ironik di mi. Aslında ironik değil. Her insan farkındadır ama itiraf edemez kendine.
Korkaklığım yaptığım hataların başrolü.
Aslında ben haklıydım. Haklıydım.
O değil ben.
Benim ya. Ben. Kör müsün.
Nasıl görmüyosun nasıl görmemeye çalışıyosun.
Korkaklığım sessizliğimde de çok önemli rol oynuyor.
Sessizliğimin çığlıklarını biri duyacak diye korkuyorum. Buna bile korkuyorum.
Ama duymazlarsa ölürüm bunu da biliyorum.
Öptüm iyi bak kendine.
